HOMO FABER

Ο ΤΑΞΙΔΙΩΤΗΣ

ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ:
Volker Schlöndorff
ΣΕΝΑΡΙΟ:
Volker Schlöndorff, Rudi Wurlitzer
HOMO FABER poster

Στην Γερμανία το μυθιστόρημα το διαβάζουν στο σχολείο. Στον υπόλοιπο κόσμο όσοι δεν είχαν διαβάσει Max Frisch θα πίστευαν ότι πρόκειται για gay movie. Προς αποφυγήν τέτοιων παρεξηγήσεων ο τίτλος έγινε VOYAGER, που δεν είναι καθόλου λάθος γιατί ο Walter Faber διαρκώς ταξίδευε και όταν δημιουργούσε δεν δημιουργούσε εργαλεία, αλλά προβληματικές καταστάσεις.

Στο VOYAGER εργάσθηκα περισσότερο για το production παρά για το design, καθώς έπρεπε να βρω χώρους σ΄όλες τις χώρες απ΄όπου πέρασε ο Faber και μερικά δύσκολα αντικείμενα όπως ένα υπερωκεάνιο στην Μεσόγειο κι ένα Super Constellation για να κάνει μια αναγκαστική προσγείωση στην έρημο της Sonora. Για να καταλάβει όποιος δεν έχει διαβάσει το μυθιστόρημα που κολλάνε όλ΄αυτά θα πρέπει ίσως να διαβάσει την χονδροειδή μου περίληψή των 200 λέξεων.

 

Πριν από τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο ο πολιτικός μηχανικός Walter Faber –Αμερικανός στην ταινία- ερωτεύεται στην Ζυρίχη την Γερμανοεβραία φοιτήτρια τέχνης Hanna και όταν αυτή του αποκαλύπτει ότι είναι έγκυος κι αυτός θέλει να την παντρευτεί, αυτή διστάσει γιατί δεν θέλει να κρατήσει το παιδί. Ο Faber φεύγει για ένα φράγμα στο Ιράκ κι αφήνει την Hanna να παντρευτεί τον καλύτερο του φίλο Joachim.

Την άνοιξη του 1957, ο Faber συναντά σε μια πτήση για το Μεξικό τον αδελφό του Joachim και μετά την αναγκαστική προσγείωση που κάνει το αεροπλάνο τους στην έρημο Sonora, ο Faber ακολουθεί τον Herbert στην αναζήτηση του αδελφού του στο Μεξικό. Όταν φθάνουν στην φυτεία βρίσκουν τον Joachim κρεμασμένο ανάμεσα στα καπνά του. Ο Faber επιστρέφει στην Νέα Υόρκη και μια σχέση με την παντρεμένη Ivy, από την οποία θέλει να απαλλαγεί και φεύγει ξαφνικά για την Γαλλία.

Στο πλοίο συναντά την φοιτήτρια Sabeth -με φίλο- και την ερωτεύεται. Την ξανασυναντά στο Παρίσι και αποφασίζουν να πάνε οδικώς στο στην Ελλάδα για να επισκεφθεί την μητέρα της Hanna. Το κακό του προαίσθημα επιβεβαιώνεται, όταν φθάνοντας στην Ελλάδα η νεαρή ερωμένη του πεθαίνει μετά από ένα τσίμπημα φιδιού και η πρώην του -τώρα αρχαιολόγος- Hanna του εξομολογείται ότι η Sabeth ήταν και δική του κόρη.

ΥΠΟΘΕΣΗ

PRODUCTION DESIGN

Στον Voyager χώροι και προϋπολογισμός ήταν προϋπόθεση για να ξεκινήσει οτιδήποτε είχε σχέση με το production design. Γι΄αυτό και στην προ-παραγωγή βρέθηκα να ασχολούμαι πιο πολύ με το production και μετά με το design, αφού έπρεπε πρώτα να βρω μερικά μεγάλα μέσα μεταφοράς και χώρους της δεκαετίας του 50 στην Βενεζουέλα, το Μεξικό, την Νέα Υόρκη, την Γαλλία, Ιταλία κι Ελλάδα. Χρειάστηκε πολλή δουλειά πριν κατέβει η SUPER CONNIE στην τάφρο. Τα πιο πολλά σχέδια γίνανε επί τόπου σε χαρτί ή ρυζόχαρτο Α4 για να φωτοτυπούνται ή να στέλνονται σαν fax και τα κατασκευαστικά σ΄ένα μπλοκ Α3 που χωρούσε στην χειραποσκευή μου.

Το 1989 είχαμε ευτυχώς fax αλλά δεν είχαμε ακόμη διαδίκτυο, γι αυτό και η ζωή του ερευνητή ήταν πολύ πιο δύσκολη.

Η Super Constellation με την οποία ταξίδευε ο Max Frisch και περιγράφει σαν ένα θαυμάσιο αεροπλάνο, είναι ίσως το μόνο για το οποίο έχει ιδρυθεί σωματείο για την συντήρηση του. Είναι μάλιστα και γένους θηλυκού σαν τα πλοία.

Άρχισα το ψάξιμο στο αεροδρόμιο της Φρανκφούρτης όπου υπήρχε μια για τους επισκέπτες και συνέχισα στις Αμερικές όπου ιδανικά θα έπρεπε να την δούμε πρώτα στο αεροδρόμιο του Caracas, μετά να πετάει πάνω από το Μεξικό και να κάνει αναγκαστική προσγείωση την έρημο Sonora. Υπήρχε μία στο Maine με προβληματικό κινητήρα, δύο στο Miami μια στο Kansas City και φήμες για δύο στο Caracas.

Ακολούθησα όλες τις πληροφορίες και φήμες γιατί έπρεπε να βρω κι ένα μεγάλο υδροηλεκτρικό έργο που ήταν η ειδικότητα του Faber, σε χώρα της κεντρικής Αμερικής, και μια καπνοφυτεία κοντά σε προκολομβιανό αρχαιολογικό χώρο. Ο άλλος λόγος για τον οποίο όλοι οι δρόμοι οδηγούσαν στην Κεντρική Αμερική ήταν το υπερωκεάνιο στο οποίο ο Faber γνωρίζει την Sabeth. Μετά την αρνητική απάντηση της Cunard Line που δεν ήθελε ούτε ν΄ακούσει για γύρισμα η μόνη μας ελπίδα ήταν τα κρουαζιερόπλοια της Καραϊβικής, από τα οποία ευτυχώς και μερικά Ελληνικά. Είχα κι ένα παλιό συμμαθητή και φίλο τον Μιχάλη, που δούλευε για την Ηπειρωτική η οποία μάλιστα για το Άρπα Colla μου είχε δώσει άδεια γυρίσματος στα γραφεία της στον Πειραιά.

ΣΚΗΝΙΚΑ

ΡΕΠΕΡΑΖ

Θα ήταν βαρετό να προσπαθήσω να βάλω τα ταξίδια για το ρεπεράζ στην σειρά γιατί σε πολλούς χώρους πήγα δύο και τρεις φορές: την πρώτη με τους ντόπιους scouts, την δεύτερη, σε μερικούς, με τον παραγωγό της BIOSKOP Eberhard Junkersdorf και την τρίτη φορά στην λεγόμενη αναγνώριση (recce)-με τον Volker, τους βοηθούς του, τον διευθυντή φωτογραφίας με τους φωτιστές του και όλα τ΄άλλα εμπλεκόμενα τμήματα όπως παραγωγή, ήχος, φροντιστήριο, ειδικά εφέ, μεταφορές κλπ.

Είπα να μην σκανάρω παραπάνω από 40 φωτογραφίες -αν και οι χώροι που είδα και φωτογράφισα ήταν πάνω από 150- αλλά να ανεβάσω τους επικρατέστερους.

Πρέπει μάλλον να αναφέρω, ότι γύρισα και καμιά 10ριά 60λεπτες κασέτες Video8. Έτρεξα μια δυο και μοιάζουν με videos εξειδικευμένου φρικιού, μόνο που στο ένα ενδιαφέρεται για την κουζίνα ενός ελικοφόρου του 50 και στο άλλο για τις ξαπλώστρες σ΄ενα κατάστρωμα ποντοπόρου πλοίου.

ΣΚΙΤΣΑ

O Volker σχεδίαζε συνήθως τα story boards του σε ένα τετράδιο που χρησιμοποιούσε και σαν είδος ημερολόγιου, αλλά και οπουδήποτε βρισκόταν και υπήρχε χαρτί πάνω στο τραπέζι. Έτσι βρέθηκαν στους φακέλους μου μερικά boards που προφανώς ξέχασε στην STEFI Film. Εγώ, πιο σχολαστικός είχα ένα clip board και μουτζούρωνα σε χαρτί με φωτοτυπημένα κάδρα κατά την διάρκεια ατέλειωτων συσκέψεων, σε αίθουσες αναμονής κι αεροπλάνα. Έτσι είδα ότι σε κάποια φάση ο τίτλος εργασίας ήταν ο φλύαρος LAST CALL FOR PASSENGER FABER.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ

ΚΑΡΕ+ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΣΚΗΝΩΝ

Τα καρέ που επέλεξα μπορεί να μην είναι από τις καλύτερες σκηνές της ταινίας, αλλά δεν θα έπρεπε στην ιστοσελίδα ενός production designer οι φωτογραφίες να είναι τα σκηνικά του και για συμπλήρωμα κανένας εξωτικός χώρος;

ΣΚΗΝΕΣ+TRAILERS

ΔΙΑΦΟΡΑ

Είχα αρχίσει να σκανάρω περίεργα ντοκουμέντα, από διακινητές στην Καραϊβική, ένα παπά που παίζει κατς για να ταΐσει τα ορφανά του, μια συνάντηση με τον σχεδιαστή της Super Connie κι αλλά τέτοια, αλλά μετά σκέφτηκα ότι ξέφυγε ο σεναριογράφος μέσα μου και σταμάτησα.

Τελικά σκάναρα δύο φωτογραφίες από την επίσκεψη του Volker στον Max Frisch, ένα σαλόνι του περιοδικού ΕΝΑ, την πρόσκληση στην Ελληνική πρεμιέρα και τον χαρούμενο σκηνογράφο, που δεν θυμάμαι ποιος με φωτογράφησε αλλά μου θύμισε πολλά άλλα.